Doei doei Nederland

Altijd heb ik gedacht dat ik een ervaren reiziger was. Schiphol voelde als een tweede thuis en het vliegtuig had ik voor mijn eerste verjaardag al meerdere malen van binnen gezien. Een reis naar Palestina is ook niet bepaald een eitje.

Vandaag besef ik me pas hoe anders het is om in je eentje te reizen. Eerlijk is eerlijk, ik vind het dood eng.

Een laatste knuffel aan mijn ouders, zusje en Marijn. Ik schiet er vol van. Jeetje als ik die poortjes door ben, begint mijn reis pas echt. De tranen rollen over mijn wangen. Ik ga een nieuw avontuur tegemoet. Het wordt geweldig. Dat weet ik zeker. Maar dit wordt een reis voor mezelf. Dit ga ik niet kunnen delen met de mensen om me heen. Het wordt fantastisch, praat ik mezelf nog even moed in.

De afgelopen weken heb ik iedereen al gedag gezegd. Het voelde alsof ik weg ga voor altijd. Gelukkig kom ik toch echt terug over 11 weken. Met meer verhalen en ervaringen dan ik me nu kan voorstellen. Gelukkig verlaat in Nederland in al haar glorie. Waar ik vanaf morgen geen druppel alcohol meer mag aanraken, zat ik vrijdag van top tot teen onder het bier. Wat een wedstrijd. We hebben wel 6 keer mogen genieten van watervallen van het vloeibare goud. Het dak ging er af tijdens het laatste fluitsignaal en de laatste waterval.

Vanavond kom ik aan in Amerika. De zomer die alsmaar dichterbij kwam, is nu dan echt begonnen. Nederland zwaait mij niet uit met mooi zomers weer. Hopelijk zullen de Verenigde Staten mij met meer zonnestralen ontvangen.